1.Նկարագրեք մթնախցիկի կառուցվածքը:

Մթնախցիկը դա ամբողջապես մութ, խորանարդ խցիկ է, որի մի մասում փոքր անցք է արված: Այդ անցքի միջով անցնող լույսի ճառագայթենրը նրա դիմացի պատի վրա կառուցում են խցիկի դիմաց գտնվող տեսարանի շրջված պատկերը: Իդեպ՝ որքան փոքր է այդ անցքը այդքան երևելի և ցայտուն է նրա դիմացի պատի վրայի պատկերը:

2.Ինչ նմանություն ունեն լուսանկարչական ապարատի խցիկը և թնախցիկը: Իսկ որն է դրանց տարբերությունը:

Լուսանկարչական ապարատը ինչպես նաև մթնախցիկը, դա ամբողջապես մութ, փակ, անթափանց պատերով խցիկ է, որի մեջ ստեղծվում է տեսարանի շրջված պատկերը: Սակայն լուսանկարչական ապարատի տարբերությունն այն է, որ նրա վրա տեղակայված է օբյեկտիվ՝ մեծաքանակ բաղադրիչնեչով, էլեմենտներով ոսպնյակ: Դրա շնորհիվ լուսանկարչական ապարատը անհամեմատելիորեն ավելի որակյալ պատկեր է կառուցում: Համենայնդեպս ուղակի մթնախցիկը չի կարող ամրապնդել իր մեջ առաջացած պատկերը, երբ որ լուսանկարչական ապարատը կարող է, և այն կարող է ոչ միայն դա:

3. Նկարագրեք լուսանկարչական ապարատի աշխատանքի սկզբունքը:

Լուսանկարչական ապարատը փակ, անթափանց պատերով, ոբյեկտիվով և լուսազգայուն բաղդրիչով սարք է, որի նպատակը՝ ամրապնդել իր մեջ առաջացած պատկերը: Գլխավոր բաղկացուցիչները են ոսպնյակը, դիաֆրագման և լուսազգայուն սարքը, հնում ֆոտոժապավենը, որի վրա տպվում էին ոսպնյակի բերած ճառագայթները, իսկ այժմ՝ սենսորը, որը զգում և գրանցում է ոսպնյակի բերած ճառագայթները վերածելով նարնց էլեկտրոնների և ուղարկելով այն հետագա մշակման և ֆայլի վերածվելու: Վերջինիս շնորհիվ են ժամանակակից ապարատները կարողանում լուսանկարահանաել:
Հին ֆոտոապարատները ամրապնդում էին իրենց տեսածը լուսազգայուն ժապավենի օգնությամբ, որի վրա մանր արծաթի հալոգենի բյուրեղներ էին:
Այժմ լուսանկարահանելու գործընթացը թվային է: Սենսորը բաղկացած է թղթի հաստությունից 20 անգամ ավելի փոքր մասնիկներից՝ պիքսելներից: Մեկ պիքսելի չափսը կարող է հասնել մինչև 6 միկրոն: Մեկ սենսորը միջինում պարունակում է 12 և ավել միլլիոն պիքսել: Ամեն պիքսելը զգում է լույս, բայց նաև գույն՝ իր վրա գունային ֆիլտրի առկայության շնորհիվ: Սենսորը զգում է երեք գույն – կարմիր, կանաչ, կապույտ, դրա շնորհիվ լուսանկարահնում է գունավոր: Ամենից շատը սենսորի մեջ կանաչ պիքսելներն են (բոլոր պիքսելներից 50%-ը), քանզի այն ստեղծված է մարդու աչքի նման, իսկ վերջինս ամենա զգայունն է կանաչ լույսի հանդեպ:
Երբ որ սենսորները ստեղծվեցին շատ դժվար էր ստեղծել այնպիսի մեծը, որը ֆոտո ժապավենի չափս կունենա, այսինքն այն չափսը, որը ժապավենի վրա գրավում է մեկ պատկերը: Դա 36×24մմ չափսն է, հայտնի է, անգլերեն, full frame կամ 35mm անվանումով: Այժմ դարձել է թվային և սենսորի շատ տարածված ֆորմատ, որն ունի առավելություններ ավելի փոքր չափսի սենսորների նկատմամբ: Գոյություն ունեն ավելի մեծ սենսորներ: Որքան սենսորը մեծ այնքան մեկ պիքսելը մեծ և այնքան ավելի շատ լույս է կլանում լուսազգայուն սարքը՝ սենսորը:
Սենսորը ունի նաև տարբեր լուսազգայունության մակարդակներ ունենալու հնարավարություն, որը կարգավորվում է ավտոմատ կամ մարդու կողմից: Ընդհուպ մինչև շատ զգայունը: Երբ որ սենսորի զգայունությունը բարձր է, շատ քիչ քանակի լույսը նա միանգամից զգում և գրանցում է: Դա կիրառելի է մթության մեջ: Սակայն որքան զգայուն սենսորը այնքան անվորակ և որոշակի լուրջ թերություններով է ստացվում վերջնական պատկերը:

Լուսանկարչական ապարատի օբյեկտիվը դա տարբեր ոսպնյակների խումբ է: Ճառագայթների ճանապրհ անցնելու միջոցով վերջնական պատկերը ստացվում է մակսիմալ անթերի և մաքուր: Օբյեկտիվի մեջ որոշ ոսպնյակներ նույնիսկ դրվում են իրար հետ, միմյանց վրա: Դա արվում է այն պատճառով, որ ոսպնայկի մեջ ընկնող լույսի էլեկտրոմագնիսական ալիքներրի հաճախականությունը, ըստ լույսի գույնի, տարբերվում է (400-ից 700 նանոմետր), և այդ պատճառով ճառագայթները տարբեր աստիճաններով են բեկվում, և հավաքվում են տարբեր կետերում ինչի պատճառով պատկերի վրա առաջանում են որոշակի թերություններ:

Ոսպնյակները իրար հետ համատեղելիս կոնկրետ էլեկտրոմագնիսական ալիքների հաճախականություն ունեցող ճառագայթները անցնում են երկու ոսպնայիկի միջով և կորեկցիա լինելով հավաքվում են արդեն մոտավորապես մեկ կետում:

Դիաֆրագման դա օբյեկտիվի մեջ տեղադրված մեխանիզմ է, որը ամբողջովին կատարում է աչքի բիբի ֆունկցիան: Նա լայնանում և նեղանում է, ներս թոխնելով որոշակի քանակությամբ լույս: Եթե դիաֆրագման նեղ է, օբյեկտիվի մեջ մտնում է քիչ լույս, հետևաբար պատկերը ստացվում է մուգ, եթե այն լայն է, օբյեկտիվի մեջ մտնում է շատ լույս և պատկերը ստացվում է վառ: Լուսավոր տարածության մեջ, մարդու աչքի բիբի նման, որակյալ, ճիշտ լուսավորությամբ պատկեր ստանալու համար պետք է նեղ դիաֆրագմա, մթության մեջ հակառակը:

Ժամանակակից ֆոտոապարատները լուսանկարահանում են հետևյալ կերպով: Սենսորի դիմացը գտնվում է “ծածկոց”, ռուսերեն – затвор: Երբ որ լուսանկարահանելու կոճակը սեղմվում է այդ ծածկոցը սենսորի դիմացը ազատում, բացում է և հետ վերադառնում: Այդ գործընթացի ընթացքում սենսորը լուսավորվում և գրանցում է լույսը՝ ֆոտոապարատը լուսանկարահանում է: Այդ ծածկոցը ունենում է տարբեր մեխանիզմներ, ինչպես նաև էլեկտրոնային տարբերակ: Ֆիզիկական այդ մեխանիզմի տարբերակի հեռանալու և վերադառնալու (ամբողջական լուսանկարահանելու) ընթացքի ամենակարճ ժամանակը որոշ ֆոտոապարատներում հասնում է մինչև 1/8000 վայրկյան:

Պատկերի ֆոկուսի մեջ լինելը կարգավորվում է օբյեկտիվը տեղաշարժելով: Այժմ դա տեղի է ունենում նաև ավտոմատ – “Աֆտոֆոկուս” տեխնոլոգիայի միջցով: Դա հատուկ տեխնոլոգիա է, որը բացատրելը միքիչ երկար կստացվի…

4.Ինչն է կոչվում սևանկար-պատկեր և ինչը արտանկար պատկեր:

Հին ֆոտոապարատները լուսանկարահնում էին ֆոտոժապավենի միջոցով, որը ծածկված էր լուսազգայուն քիմիական նյութով: Սևանկար կոչվում է ֆոտոժապավենի վրա ստացված պատկլերի այն վիճակը, որի ժամանակ նրա մութ մասերը վառ են, վառ մասերը՝ մուգ: Արտանկար պատկերը վերջինիս ուղում է և պատկերի մուգ մասերը վերածում այնպիսին ինչպիսան այ իրականումը, իսկ վառ մասերը վերածում է, մուգի տեղը վառի: